‘ खान पुगोस्, दिन पुगोस्! ‘ -रवीन्द्र मिश्र
Discuss the full article written by Rabindra Mishra in Nepali daily “नागरिक” (see link below) and do contribute in your views there.
http://bit.ly/9yCjIm
बालबालिकालाई सानैदेखि व्यक्ति केन्द्रित हुन सिकाउने तर तिनै बालबालिकाबाट वयस्क भएपछि समाजका लागि योगदानको अपेक्षा गर्ने हाम्रो व्यवहार र सोचमा अन्तर्विरोध छ।
मेरा साथीकी आमा छिन् – पवित्रदेवी रायमाझी। उनको दिनचर्या नामजस्तै पवित्र हुन्छ। प्रेम, उदारता, स्वच्छता र भक्ति उनका विशिष्ट गुण हुन्। दिनभर प्रत्यक्ष र अप्रत्यक्ष पाप गर्ने अनि साँझबिहान भगवानको अर्चना गरेर पखाल्न खोज्ने पाखण्डीका भिडबाट उम्केर पवित्रदेवीको घरमा पुग्दा मलाई आफूभित्रका तुसहरू एकैछिनका लागि भएपनि मेटिएजस्तो लाग्छ। आफूसँग भएको सबै सुम्पिएर लोक कल्याणमा जीवन अर्पण गर्ने अनुराधा कोइराला या दिलशोभा श्रेष्ठको जस्तो महानता बिरलैमा हुन्छ। त्यसैले, ‘व्यावहारिक कल्याण’ या हरेक व्यक्तिले आफ्नो गच्छेअनुसार सकेको कल्याणकारी काम गर्ने संस्कारको विकास गर्न सकियो भने समाज धेरै न्यायपूर्ण र सुसंस्कृत हुनसक्थ्यो भन्ने मेरो विश्वास छ। त्यसैले ‘व्यावहारिक कल्याण’ को प्रसंग म मौका पाउनेबित्तिकै गरिहाल्छु। कुराकानीका क्रममा एकदिन पवित्रदेवीका छोरा मेरा मित्र श्रीरामले भने – ‘मेरी आमाले दसैंमा आशीर्वाद दिँदा सधैं भन्नुहुन्छ – ‘खान पुगोस्, दिन पुगोस्!’ पवित्रदेवीका ती शब्द मलाई ‘व्यावहारिक कल्याण’ को विश्वासलाई भत्किन नदिने प्रेरणा बनेका छन्। र, हरेक दसैँमा म उनलाई श्रद्धापूर्वक संझने गर्छु।